In samenwerking met Puck Willaarts.
In Living off Landscape: or, the Unthought-of in Reason schrijft François Jullien dat je landschap niet kunt oproepen door het eindeloos te beschrijven of in detail na te schilderen. Volgens hem wordt landschap pas zichtbaar en voelbaar wanneer de dichter of kunstenaar erin slaagt om dat wat het landschap tot landschap maakt uit te beelden – aan het landschap te ontlokken, als het ware. En dat wat het landschap tot landschap maakt heeft naar zijn idee betrekking op de beweging tussen berg en water. Landschap komt tot leven in de beweging tussen tegengestelden: bomen die oprijzen uit het vlakke land, de wind die plotseling opsteekt, het stromende water in een rivier in het bos, het veranderlijke licht. En, zegt hij, zodra de lezer of kijker het levende landschap ervaart, wordt het leven in hem of haar gewekt.
In Zwerfdagboek onderzoeken we wat dit uitgangspunt betekent voor het oproepen van landschap in teksten en beelden. We verbeelden onze ervaringen van landschap in foto’s, tekeningen, krijtdrukken, etsen, proza en poëzie, en tegelijk stellen we onszelf de (filosofische en praktische) vraag wat het oproepen van (ervaringen van) landschap betekent voor de aard en de totstandkoming van de teksten en beelden die we creëren.
Om een indruk te krijgen van het project, plaatsen we in deze blog eens per drie maanden een aantal nieuwe teksten en beelden (die na verloop van tijd weer worden verwijderd). Het project mondt uit in een boek waarin je kunt zwerven, als door een landschap. Het Zwerfdagboek als natuurlandschap.
Wil je op de hoogte worden gehouden van het Zwerfdagboek? Stuur een e-mail: hanleeferink@hccnet.nl
21 december 2021
Vos zegt dat we het transcendente niet hoeven opgeven, maar we moeten ophouden erover te denken als een vlucht in een andere wereld. Niet dat er geen andere wereld zou zijn, maar om daar te geraken, hoeven we alleen maar te luisteren naar de bomen in de wind –
Er liep een meisje in het bos, een heel klein meisje, in een dun, flodderig jurkje en met een van ernst vertrokken gezicht. Ze mompelde wat in zichzelf, keek om zich heen, bukte zich en raapte iets van de grond, een eikel of een kastanje, ik kon niet zien wat het was. Even later raapte ze weer iets op. Ik vroeg haar wat ze zocht. Ze zei: ‘Kleine dingen om op te bijten.’
ik heb gekeken maar niet gezien geluisterd maar niet gehoord
het gefluister van het water in de bomen waar bladeren in de wind
rimpelloos golven en vissen duiken naar het licht tussen de wolken
